Shantal Holwijn werkt al bijna 25 jaar in de jeugdsector, al ruim 10 jaar als jeugdbeschermer. Ze besefte steeds meer dat we in de jeugdzorg te weinig doen met de culturele verschillen, en daarmee vaak geen recht doen aan gezinnen met een niet-westerse achtergrond.
Shantal kwam als baby vanuit Suriname naar Nederland en is dus in Nederland opgegroeid. Maar wel met een Surinaamse opvoeding. Als je het wereldwijd bekijkt heb je ’the west and the rest’, de piramides van Maslow en Pinto.
We praten over wat dit betekent. Andere verhoudingen, andere dingen die belangrijk zijn, andere beleefdheidsnormen, andere straffen. Als je die met je eigen bril beoordeelt, kun je een gezin of een jongere niet verder helpen. Het is belangrijk om vragen te stellen zodat je weet hoe het in een gezin gaat. En daarna nog meer vragen te stellen om te proberen de leefwereld van de ander te begrijpen.
Mooi voorbeeld daarvan is dat de hulpverlening uitgaat van het kerngezin: de ouders en de kinderen. Maar in veel samenlevingen bestáát er geen kerngezin, de verhoudingen binnen de familie bepalen wie je aan tafel moet hebben om beweging te krijgen. Soms een broer, soms een oom of een oma. Dan pas kun je verbinding krijgen en verandering bereiken. Als je je beperkt tot het kerngezin doe je het gezin tekort en bereik je niet wat je zou willen bereiken.
Op het eind van het gesprek hebben we het nog even over de betekenis van eten, maar dat zou een podcast op zich kunnen zijn. Want het verschil tussen hoe ‘wij kaaskoppen’ dat doen en hoe dat in het grootste deel van de wereld gaat is enorm groot. Die kennis zou ons kunnen helpen om de hulpverlening beter te laten aansluiten bij de gezinnen die het nodig hebben.
Ga je mee verdwalen, samen weten we de weg. Heb vertrouwen, stel vragen, wees niet bang, zorg voor de verbinding.