In deze podcast deelt Astrid Bekmy over haar ervaringen met jeugdzorg als ouder en pleegouder. Deze ervaringen zijn niet positief: zij ervaart dat jeugdzorg haar gezin uit elkaar heeft gerukt.
Dit gesprek gaat niet over het professionele oordeel, het gaat mij over de ervaringen van Astrid (en veel andere ouders). Ik vind het belangrijk dat wij naar deze verhalen luisteren en ons erdoor laten raken. Het kan áltijd beter.
Astrid is opgegroeid in Suriname, als 20-er naar Nederland gekomen en later weer teruggegaan naar Suriname. Toen haar zusje plotseling overleed, aarzelde zij geen moment en kwam terug naar Amsterdam om voor de achterblijvende kinderen te zorgen. Haar 3 jongste eigen kinderen kwamen natuurlijk mee.
Het is het allemaal heel anders gelopen dan zij had gehoopt. De zorg voor 6 kinderen in haar eentje is zwaar en hulpverlening probeert van verschillende kanten te ondersteunen. Helaas is het eindresultaat dat Astrid nu niet meer zorgt voor de kinderen van haar zus.
Astrid kijkt met veel verdriet, boosheid en wanhoop terug op hoe het proces is gelopen. Eerst werd er zeker wel naar haar geluisterd, maar op een gegeven moment is het haar ontglipt en sta je als pleegouder machteloos. Zelfs met gezag.
Door haar ervaringen te vertellen hoopt Astrid bij te dragen aan het verbeteren van de jeugdhulp. Natuurlijk is dit haar verhaal, maar het is het verhaal van veel meer ouders.
Astrid is bereid door te praten naar aanleiding van deze podcast, je kunt contact met Astrid opnemen via mij 🙂