“Wilt u dit echt voor mij gaan doen?”
Dat vroeg de 12-jarige jonge toen Sude Akyol zei dat ze graag een plekje in zijn leven wilde houden als hij dat ook zou willen. In deze podcast vertelt ze haar bijzondere verhaal en vertelt ze over de vele hobbels die ze tegenkomt om deze plek te mogen innemen.
Sude werkte als invalkracht op de groep waar hij verbleef. Deze jongen had dikke muren om zich heen en was moeilijk bereikbaar voor de begeleiders. Vanaf het begin was er een speciale klik. Omdat hij weinig mensen om zich heen heeft, bedacht Sude dat ze graag langdurig iets voor hem zou willen betekenen. Als een soort van toegevoegd netwerk, vrijwillig, niet betaald, een maatje, een sidekick.
Het blijkt een moeilijke reis om dit dan ook te realiseren, tot op de dag van vandaag. Sude heeft geen formele plek, en veel deuren sloegen dicht. Deze jongen ging van open naar gesloten naar open en weer naar gesloten. En steeds weer is het de vraag welk contact Sude met hem mag hebben. Ze zou graag méér willen betekenen, maar merkt dat de hulpverlening helemaal niet zo open staat voor meedenken en input van het netwerk.
We praten over een ‘formele’ rol hebben, een van de elementen waar de JIM-methodiek voor is ontwikkeld. Juist omdat het zo herkenbaar is dat de positie die het netwerk krijgt vaak afhankelijk is van degene die toevallig mentor of jeugdbeschermer is. Dat dat heel demotiverend is en dat het zo goed denkbaar is dat het netwerk daardoor afstand neemt.
Het is een prachtig verhaal van een jonge professional, die zoekt naar de mogelijkheden om méér te betekenen binnen het systeem dan mogelijk is binnen haar rol als pedagogisch medewerker. Tegelijkertijd ziet ze: er is zóveel meer mogelijk. Ook binnen haar werk. We moeten op zoek naar ‘wat kan er nog meer’ in plaats van ‘nee dat kan niet’.
Dank je wel voor je vasthoudendheid, je passie, je moed en je openheid Sude!